You can’t have your cake and eat it (too) λέει μια πασίγνωστη Βρετανική παροιμία, και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου όταν διάβασα την χτεσινή ανακοίνωση του Δούκα και της Δούκισσας του Σάσεξ με την οποία δήλωσαν πως σκοπεύουν να παραιτηθούν από τα βασιλικά τους καθήκοντα – και από τον τίτλο τους επίσης- και να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά και κοινωνικά μοιράζοντας την ζωή τους στο εξής ανάμεσα στην Μεγάλη Βρετανία και την Αμερική.
Βέβαια τα δείγματα ήταν πολλά για όσους παρακολουθούμε τα της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας. Η απομάκρυνση του Χάρυ από τον αδερφό του και η ψυχρή σχέση που είχαν εμφανέστατα τα δύο ζευγάρια μεταξύ τους, η εξαφάνιση της Meghan από τα κοινά με χρυσή δικαιολογία την γέννηση του μικρού Άρτσιμπαλντ στον οποίο δεν έδωσαν τίτλο αλλά απλά το επώνυμο Mountbatten-Windsor, η μετακόμιση τους από το παλάτι του Kensington στο Frogmore Cottage για την ανακαίνιση του οποίου ξόδεψαν 2.4 εκατομμύρια λίρες (από τα χρήματα των φορολογούμενων μια που σύμφωνα με τον νόμο όσο διατηρεί τον τίτλο του, ο Χάρυ απαγορεύεται να εργάζεται και να έχει δικό του εισόδημα και ζει με χρήματα που τα παρέχει κατά 5% η Βασίλισσα και κατά 95% ο Κάρολος), έδειχναν πως κάτι βράζει κάτω απο την glossy επιφάνεια του παλατιού.
Κάνοντας ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, είναι σαφές πως ο Χάρυ είναι εκείνος που έχει στιγματιστεί περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα μέλη της Βασιλικής οικογένειας από τον θάνατο της μητέρας του, όπως και ο πιο χαϊδεμένος από τα δύο ορφανά της. Στο μυαλό όλων των Βρετανών παραμένει πάντα το σιωπηλό, devastated κοκκινομάλλικο αγοράκι που περπάτησε θαρραλέο και σιωπηλό πίσω από το φέρετρο της μαμάς του με εκατομμύρια μάτια από όλη την γη καρφωμένα επάνω του, εξ ου και οι πάντες υπήρξαν πάντα πρόθυμοι να του συγχωρήσουν κάθε αταξία, κάθε μαλακία και κάθε σκάνδαλο.
Όσο για την σχέση του με τους δημοσιογράφους και τους paparazzi, υπήρξε πάντα στα όρια, με τον νεαρό πρίγκηπα να αντιδρά εντελώς συναισθηματικά κάθε φορά που ένοιωθε την πίεση των μέσων, ειδικότερα μάλιστα από την εποχή που γνώρισε την Meghan και μετά. Θυμόμαστε όλοι νομίζω τις οργισμένες ανακοινώσεις που το παλάτι έτρεχε να «στρογγυλέψει» κάθε φορά που η Meghan ένοιωσε “violated” από τον διεθνή τύπο. Βέβαια, να πούμε εδώ πως η δύο ιστορίες έχουν ελάχιστα κοινά σημεία. Γιατί ναι μεν βρέθηκαν και οι δύο στο στόχαστρο των δημοσιογράφων και των paparazzi, αλλά η Μέγκαν στα 36 της δεν είχε καμιά σχέση με την 19άχρονη άβγαλτη Diana που μπήκε σε μια ιστορία χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι την περίμενε και κατέρευσε όταν συνειδητοποίησε πως την ίδια ώρα που εκείνη ασφυκτιούσε μέσα στην ζωή του παλατιού, ο άντρας της ήταν ερωτευμένος από πάντα με μια άλλη γυναίκα. Αντίθετα, η δούκισσα του Σάσεξ υπήρξε μοντέλο, ηθοποιός, παντρεμένη, διαζευγμένη, δυναμική, πολιτικοποιημένη, ακτιβίστρια, και έζησε για χρόνια ολόκληρα κάτω απο τα φώτα της δημοσιότητας, έστω και όχι τόσο μεγάλης. Επίσης, ο Χάρυ όπως έχει ο ίδιος παραδεχτεί της μίλησε απο την πρώτη στιγμή για τις δυσκολίες του ρόλου που θα αναλάμβανε, για τις υποχρεώσεις και τα στεγανά, και για όλα όσα θα έπρεπε να ξέρει πριν αποφασίσει να δεχτεί την πρόταση γάμου του. Και θα πίστευε κανείς πως όταν τελικά είπε το ναι, ήξερε πως πέρα από έναν άντρα, παντρευόταν και έναν θεσμό. Έναν θεσμό που για να έχει αντέξει τόσα χρόνια, και τόσες κρίσεις, και να παραμένει τόσο σταθερός μέσα τους καιρούς που αλλάζουν, θα έχει σίγουρα μηχανισμούς προστασίας και κανόνες που θα όφειλε να σεβαστεί.
Πάντως αρχικά το παραμύθι έδειξε να έχει happy ending, και είναι βέβαιο πως πέρα από το γεγονός πως ο Χάρυ δεν επρόκειτο να έχει πιθανότητα διαδοχής στον Βρετανικό θρόνο – ήταν το νούμερο τέσσερα όταν παντρεύτηκε και τώρα, μετά το τρίτο παιδί του Γουίλ και της Κέητ έχει πάει στο πέντε- άρα μπορούσαν όλοι να είναι πιο χαλαροί με την όποια επιλογή του, και πέρα από το ότι ένας πιο εναλλακτικός γάμος θα ενίσχυε την μοντέρνα εικόνα της μοναρχίας που έτσι κι αλλιώς προσπαθεί να φορέσει ένα πιο επίκαιρο και down to earth πρόσωπο, τόσο η Βασίλισσα όσο και το παλάτι έδωσαν την συγκατάθεση τους να παντρευτεί μια γυναίκα μεγαλύτερη του, διαζευγμένη και μιγάδα ακριβώς γιατί του είχαν τεράστια αδυναμία.
Την μέρα του γάμου – που έτυχε να την ζήσω από πρώτο χέρι γιατί ήμουν στο Λονδίνο- όλη η χώρα γιόρτασε με την καρδιά της την ευτυχία του ζευγαριού. Και οι εφημερίδες δεν ξεκίνησαν με αρνητικά σχόλια και ρεπορτάζ, ίσα ίσα, που υποδέχτηκαν την νύφη με διθυράμβους για τον έρωτα της με τον πρίγκηπα, για το στυλ και το γούστο της, για το πόσο προσιτή έδειχνε, και πόσο φανερά ευτυχισμένος φαινόταν ο Χάρυ δίπλα της.
Προφανώς, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ρόδινα όσο τα περίμενε το ζευγάρι, και όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στην μέση. Κρίνοντας από τις φήμες που κυκλοφορούν από την πρώτη κιόλας μέρα, η Meghan δεν ήταν τόσο προσιτή τελικά, ούτε τόσο εύκολη, και δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στους καινούριους , πιο χαμηλούς τόνους από αυτούς που είχε συνηθίσει ως star της τηλεόρασης, ενώ και το παλάτι από την δική του μεριά, δεν την διευκόλυνε μια που δεν είδε με καλό μάτι την άρνηση της να μπει στο καλούπι του ρόλου της, ούτε της έδωσε μεγάλα περιθώρια για να φέρει τον αέρα ανανέωσης που πίστευε πως μπορούσε στην μοναρχία. Είναι επίσης δεδομένο πως τα διάφορα σκάνδαλα που την ακολούθησαν, με τον πατέρα της, την ετεροθαλή αδερφή της και το μπαράζ embarrassing δηλώσεων τους για το παρελθόν, για τις μεταξύ τους σχέσεις και για τον χαρακτήρα της δεν χαροποίησαν ιδιαίτερα την Βασιλική οικογένεια που επιμένει χρόνια τώρα στο «τα εν οίκω μη εν δήμω» όσο τουλάχιστον μπορεί.
Δεν είναι εύκολο apparently να είσαι πριγκίπισσα, όμως δεν είναι επίσης λογικό να θεωρείς πως ένας θεσμός εκατοντάδων χρόνων μπορεί να προσαρομοστεί έτσι απλά στις δικές σου απόψεις και στις δικές σου ιδέες. Και η ατάκα “what Meghan wants, Meghan gets” του Χάρυ προς το προσωπικό την μέρα που μετακόμισαν στο παλάτι του Kensington νομίζω πως αντικατοπτρίζει απόλυτα την κατάσταση, όπως και την τεράστια αδυναμία που έχει στην γυναίκα του. Η οποία ειλικρινά εύχομαι να του βγει σε καλό. Θα έπρεπε όμως, εκείνος τουλάχιστον, να ξέρει καλύτερα.
Γιατί όσο προφανές και αν είναι το ότι κανείς και με κανέναν τρόπο δεν έχει το δικαίωμα να τους απαγορεύσει να απαρνηθούν τους τίτλους τους και να ζήσουν την ζωή που θέλουν – εδώ δεν μπόρεσαν να το απαγορεύσουν στον θείο του που ήταν ήδη βασιλιάς- τόσο σαφές είναι ότι αυτές οι δουλειές δεν γίνονται με αυτόν τον τρόπο. Και πως όση αδυναμία κι αν του έχουν η βασίλισσα και το παλάτι, δεν θα δεχόντουσαν με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο να τους πετάξει ο οποισδήποτε στα μούτρα μια τέτοια απόφαση ως προειλλημένη, μην δίνοντας τους καν την ευκαιρία να την κουβεντιάσουν, ή έστω να προετοιμαστούν. Τα Βρετανικά κανάλια βοούσαν χτες όλη μέρα, πως η βασίλισσα έμαθε τα νέα από την τηλεόραση. Και αν αυτό είναι αλήθεια, μιλάμε για huge foul.
Η Βρετανική Μοναρχία πέρα από οικογένεια, και πέρα από θεσμός, είναι μια διεθνής πολυεθνική. Και όταν είσαι μεγαλοστέλεχος, καλοπληρωμένο, privileged και στον αφρό, αν αποφασίσεις να παραιτηθείς, και θέλεις να έχεις κάποιου είδους μέλλον, οφείλεις να ενημερώσεις τον πρόεδρο. Και να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για μια αναίμακτη μετάβαση. Αλλιώς, μάλλον θα αναγκαστείς να υποστείς τις συνέπειες.
Από την ανακοίνωση του παλατιού, πως «οι συζητήσεις με το ζευγάρι είναι σε πολύ πρώιμο ακόμα στάδιο και παρόλο που προφανώς έχουν το δικαίωμα να ζήσουν την ζωή τους όπως θέλουν αλλά για να συμβεί αυτό υπάρχουν σοβαρές και χρονοβόρες διαδικασίες» αντιλαμβάνεται κανείς πως η Βασίλισσα έχει στραβώσει τρελά και σκοπεύει να τους χορέψει στο ταψί, big time. Και μπορεί σήμερα να είναι 93 ετών και να έχει αρχίσει να αποσύρεται και η ίδια από τα βασιλικά της καθήκοντα, μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για την γυναίκα που έχει επιβιώσει 14 πρωθυπουργών ανάμεσα στους οποίους ο Winston Churchill, ενός πολέμου, δεκάδων πολιτικών και οικονομικών κρίσεων, δεκάδων σκανδάλων και θανάτων, έχει φέρει την Μεγάλη Βρετανία εδώ που είναι σήμερα ότι αυτό συνεπάγεται, και γενικά μιλώντας, δεν πιστεύω ότι αυτή που θα την φέρει τελικά βόλτα θα η Meghan Markle από το LA.
Οπότε περιμένοντας να δούμε το τέλος του έργου, και ελπίζοντας πως αυτό που ονειρεύεται το ζευγάρι για το μέλλον θα είναι και αυτό που θα τους συμβεί, μήπως να κρατήσουμε τις επιφυλάξεις μας. Γιατί είναι άλλο πράγμα να είσαι actual πρίγκηπας και άλλο να είσαι εκπεσών. Μακάρι λοιπόν να ζήσουν happily ever after και αξιοπρεπώς ανεξάρτητοι – γιατί ο Χάρυ έχει μεν κληρονομήσει γύρω στα 30 εκατομμύρια λίρες από την μητέρα του και την γιαγιά του, ποσό που μπορεί να ακούγεται τεράστιο, δεν είναι όμως αν σκοπεύει να ζήσει διατηρώντας το lifestyle στο οποίο έχει συνηθίσει for ever- και να μην καταλήξουν κοσμικές ατραξιόν ή ακόμα χειρότερα, εξαρτώμενοι από την οικονομική στήριξη «φίλων» του στέμματος.
Ανακεφαλαιώνοντας, θα πω το εξής απλό και αληθινό. Όταν δέχεσαι μια θέση, δέχεσαι και τα χαρακτηριστικά της. Με όποιους περιορισμούς συνεπάγονται. Όπως κανένας δικηγόρος - ας πούμε- δεν αποφασίζει μια μέρα να πάει να αγορεύσει με βερμούδα και σαγιονάρες, έτσι και στο παλάτι υπάρχουν κανόνες και πρωτόκολα που οφείλουν να ακολουθούνται. Και στο κάτω κάτω της γραφής κανείς δεν έσυρε την Μέγκαν με το ζόρι σ΄αυτόν τον γάμο. Μπορεί ο Χάρυ να γεννήθηκε μέσα σε αυτό το περιβάλον, όμως η δική της ήταν μια συνειδητή επιλογή και απόφαση την οποία προφανώς έχει κάθε δικαίωμα να μετανοιώσει, όμως εδώ έρχεται να κουμπώσει η παροιμία της αρχής. You can’t have your cake and eat it (too). Δηλαδή, δεν μπορείς να έχεις και την πίτα γερή και τον σκύλο χορτάτο. Και αυτό είναι κάτι που το ξέρουν καλά όλοι οι «κοινοί θνητοί» σαν τους οποίους φιλοδοξούν να γίνουν. Oh well.
Υ.Γ. Δεν θεωρώ κατά κανέναν τρόπο πως το λεγόμενο Megxit είναι αποκλειστική ευθύνη της Μέγκαν. Σε όλες τις σχέσεις, πόσο μάλλον σε έναν γάμο it always takes tow to tango, αφήστε που βρίσκω τρομακτικά κλισέ τις θεωρίες του τύπου "τον σέρνει απο την μύτη". Κανείς δεν κάνει τίποτα αν δεν το θέλει και ο ίδιος για τους δικούς του λόγους. Τα υπόλοιπα είναι απλά κουβέντες κομμωτηρίου.
Υ.Γ 2 Το πιο αστείο κομμάτι για το θέμα, το έγραψε χτες η φίλη μου η Βίβιαν. Το ανεβάζω αυτούσιο για να γελάσετε και εσείς. Άλλωστε, αν δεν κάνουμε χιούμορ με αυτά, με τι θα κάνουμε?
"Ευγε στο κηφηνακι. Βλεπετε ποσο ντεμοντέ ειναι να κληρονομείς τη δουλεια του μπαμπά σου πολλω μάλλον δε όταν ειναι θεσμική
Αυτος ειναι γαλαζοαίματος και θελει να γινει μεσαία τάξη. Σου λεω λατρεμένε φολοουερ οτι εμείς ειμαστε η δύναμη κι εσυ κάθεσαι με τη γλώσσα έξω να σου δώσουν λίγη σημασια οι γιοί των βουλευτών κ τα Κολλέγια
Και στο κορίτσι μπραβο. Τον παντρεύτηκε γιατι τον γούσταρε οχι για το σόι του κι όταν δεν άντεξε αλλο το μπουλινγκ των ζαβων φιλομοναρχικων, τον τράβηξε απο το βρακι της νυφίτσας Brexiteer γιαγιάς του που το πιο κουραστικό πραγμα που εχει κανει στη ζωη της ειναι που στο γάμο της φόρεσε την πολυ βαριά τιάρα με τα κοσμήματα του θρόνου. Δεν περναει η ζωη τρώγοντας τις Κυριακές με τη νυφίτσα γιαγιά κ την Καμήλα, καλα μου παιδια
Αυτονομία, αυτενέργεια, χειραφέτηση. Ευγε στο κακάσχημο κηφηνακι. Άντε να βρει καμία δουλεια τωρα να δει ποσο ωραίος θα του φανεί ο κοσμος,"
